MIJN BEVALLING.

En toen was het zover.

Ik was 19 juli jl. uitgerekend en rond 1 uur vrijdagnacht 22 juli braken mijn vliezen en maakte ik Thomas wakker die ineens heel snel uit z’n bed was….
Ik belde de VK om te vragen hoe het zat met het verlies van me vruchtwater omdat ik bang was dat ik leeg zou lopen (ja, het is je eerste keer hè )
Ze zei dat dit niet kon gebeuren en stelde voor dat ik nog wat zou proberen te slapen. Maar je denkt toch niet dat ik dat deed natuurlijk. Ik liep eerst nog wat zenuwachtig rond te paraderen en het bedje alvast op te maken. Rond half 2 kreeg ik me eerste wee. Ik ging maar weer even op bed liggen, maar je wordt toch iedere keer gestoord door die weeën. Ik vond het ook niet fijn om te liggen en ze zo op te vangen. Dus liep ik tijdens de weeën wat heen en weer.

Ene kamer in en uit en op naar de volgende kamer gevolgd door de badkamer. Ik ben nooit zo vaak de slaapkamers en badkamer achter elkaar in- en uitgelopen als die nacht.
Vanaf ongeveer 3 uur werden de weeën meer en heftiger en had ik om 4 uur de VK gebeld om door te geven dat ik weeën had van gemiddeld rond de 3 tot 5 minuten. Ze was op dat moment nog met een bevalling bezig, maar zou daarna naar ons komen. Toevallig hoorde ik op de achtergrond die vrouw moeilijk doen en ik dacht……jeetje, hoe moeilijk ga ik het nog krijgen….
Tussendoor nog wat over moeten geven, maar dat was gelukkig niet veel. Er zat ook niks in me maag dus dan ben je over het algemeen snel leeg natuurlijk….
Rond 6.15 uur belde Thomas met de vraag of ik in mijn bad mocht en dat was goed. Ondertussen had ik weeën om de 2 a 3 minuten.

Dus Thom het bad op gezet beneden en een half uurtje later ging ik ook maar naar beneden toe om te kijken of ik er al in kon. Ze werden ondertussen toch best wel pittig en toen ik op de bank zat wist ik soms even niet goed hoe ik moest zitten tijdens een wee. Ze voelde nu wat scherper leek het wel.

 

Nu moet ik zeggen dat ik het bad niet echt het gewenste effect vond geven. Maar ze haalde de scherpe kantjes er wel af. Maar goed, ik zat wel best daar en had eigenlijk geen behoefte meer om eruit te komen. De weeën deden toch nog wel pijn dus ik dacht, laat maar zitten.
En een dorst dat ik had. Ik heb volgens mij tijdens de bevalling wel liters gedronken. Melk, vruchtensap, water. Het maakte niet uit als het maar vloeibaar was. Verder heb ik eigenlijk helemaal geen behoefte gehad aan eten. Maar dat had ik toch al niet tijdens die warme dagen.
Ellen (VK) was er 7.45 uur en vond dat ik de weeën heel goed opving en gaf me een complimentje waardoor ik een goed gevoel kreeg dat ik het goed deed. Nog even naar het hartje geluisterd en getoucheerd hoever ik al was. Ik had dus al 7 cm ontsluiting !! en onze jongen scheen al diep te zitten. Daar was ik wel blij mee en kreeg er weer wat hoop bij. Ondanks dat de weeën nog redelijk goed te doen waren, deden ze natuurlijk wel pijn.

Tijdens een wee zette ik mezelf af tegen de rand van het bad en kon hier kracht uit halen. Ik pakte ook naar de plek waar het pijn deed en probeerde zeg maar in me onderbuik te knijpen om de pijn weg te drukken.
Gelukkig had ik alleen buikweeën en alleen onderin me buik die krampachtige pijn. Ik wist ook niet dat je buik zo hard kon worden. Ik vroeg me echt af, hoe veel kan je buik hebben.
Maar goed, zoals ik al zei was ik blij met de mededeling want ik was toch wel een beetje bang dat ze bijv. zou zeggen dat ik nog maar 2 of 3 cm had ofzo en dat ik dan nog uren moest blijven dobberen en tobben in m’n privébad.
Rond 8.30 uur kreeg ik bij sommige weeën al wat drukgevoel die ik uiteraard probeerde tegen te werken omdat ik nog geen groen licht had om te persen.

Af en toe wisselde ik eens van houding en had het idee dat de weeën nog beter te doen waren als ik op mijn knieën zat en een beetje op de rand leunde met mijn armen. Thomas kwam dan voor mij zitten en probeerde me tot steun te zijn.
Alleen wat hij niet in de gaten had was dat hij door de spanning en zenuwachtigheid zelf ook mee begon te hijgen en dit vond ik knap irritant.
Rond 9.10 kreeg ik nu bij iedere wee toch wel wat persdrang die ik overigens nog redelijk tegen kon houden en we zijn toen om 9.30 naar boven gegaan voor het echte werk. Ondertussen was de Kraamhulp ook al gearriveerd dus het kon beginnen.

Ik wachtte nog even tot een wee was afgelopen en stapte toen snel uit bad en ze droogde me een beetje af. Maar omdat ik voelde dat de weeën best snel achter elkaar kwamen had ik hier geen tijd voor en wilde zo snel mogelijk naar boven omdat ik geen zin had om een wee op de trap op te moeten vangen.
Zodra ik boven stond liep ik zo snel ik kon naar m’n plasemmer die nog in de slaapkamer stond omdat ik weer een wee voelde opkomen en ik graag wilde zitten. (hebben geen toilet boven en ging tijdens laatste maanden van zwangerschap op een emmer zodat ik niet iedere keer naar beneden hoefde)

Zodra deze weg was ging ik op bed liggen en mocht ik van Ellen meeduwen als ik een wee had. Ik moet zeggen dat ik dit ook niet prettig vond.
Een kennis zei een keer tegen mij dat als je de ontsluiting hebt gehad dan is het persen bij wijze van spreke prettig, maar dat vond ik dus niet eigenlijk.
Ellen zei dat ik het goed deed en ze voelde nog eens en zei dat hij het punt stond de bocht te maken onder me schaambeen. Dus ik dacht, dan is ie er zo…. Maar dat was dus niet zo.
Na ik denk een 20 minuten stelde ze voor om op de baarkruk te gaan zodat de zwaartekracht mee kon werken. Hij zakte nu ook wat beter, maar het ging nog steeds niet snel.
Ze voelde nog eens en zei dat ik wel ruimte genoeg in het bekken had dus dat ze vooralsnog geen problemen zag.
Tijdens iedere perswee moedigde ze me aan en zei dat het goed ging. Dat pept je toch op en dan ga je er ook voor.
Rond 10.40 moest ik even gaan staan en wat met mijn bekken wiegen (toen voelde ik hem dus al tussen me zitbeentjes zitten) en toen ik daarna weer ging zitten werd hij na een kleine 20 minuten geboren. Heb jammer genoeg wel een knip gekregen. Had al wat verdovende zalf op me muts laten smeren in de hoop dat dit zou helpen tegen de pijn van het ‘staan’ van het hoofdje.(baat het niet dan schaad het niet)
Maar goed, ik zat dus weer op een volgende wee te wachten toen ik Ellen spullen zag klaarleggen voor de knip. Dus ik vroeg wat ze ging doen en toen zei ze dat ze me een verdoving ging geven en dat ze me daarna in moest knippen zodat het sneller zou gaan.
Dus tijdens de volgende wee zette ze de verdoving waar ik overigens niks van heb gevoeld en toen bleven de weeën heel even uit. Ze zei dat de kleine met de volgende wee geboren zou worden, maar dan moest ik natuurlijk wel een wee krijgen. Dus net op het moment dat ik dacht, nou…. dan duw ik zelf wel even kreeg ik net weer een wee en ik moest nu rustig meeduwen. Op dat moment hoorde ik ze knippen en werd het koppie geboren. Ik kan me niet herinneren dat ik heb gevoeld dat het hoofdje werd geboren. De navelstreng zat 1 maal rond het nekkie en die heeft Ellen nog even los gemaakt en toen moest ik nog 1 keer persen voor de schoudertjes die ik wel even gevoeld heb en toen even Aaah zei… en toen was onze Thijs er om 10.58 uur. Hij woog 3780 gram en was 49 cm lang.

 Op het moment dat Thijs werd geboren, zakte Thomas door z’n emmer. Hij zat achter me op een omgekeerde emmer om mij zo tot steun te zijn en ik tussen de weeën door tegen hem aan kon leunen.
Dus dat was wel even grappig…… voor hem wat minder want hij hing nu even letterlijk aan zijn armen en hield zich vast aan het bed en de radiator waar we heerlijk knus zaten met z’n drieën tijdens het persen. Het had geen vijf minuten eerder moeten gebeuren. Dus dat was mooi getimed….
Ik was heel blij dat Thijs eindelijk in m’n armen lag en heb onze Lieve Heer wel een paar keer bedankt terwijl ik van onderen nog lekker aan het leeglopen was.
Thomas heeft uiteraard de navelstreng doorgeknipt zoals een goede vader betaamd.

Ik terug op bed gekropen en toen werd onze kleine man eerst even nagekeken waarna ik weer netjes werd gehecht.Uiteraard zei ook ik dat ik het nooit meer zou doen en dat Thijs de eerste en de laatste zou zijn. Ook al heb ik het voor de eerste keer helemaal niet slecht gedaan (heb verder niet lopen vloeken of krijsen tijdens de weeën of lelijk gedaan tegen Thomas) vond ik het toch geen pretje en zal ik er ook niet me hobby van maken.

   

Toen moest ik uiteraard nog gewassen worden. Omdat ik het niet zo vertrouwde ben ik op bed gewassen. Een tijdje later vroeg ze of ik moest plassen, maar ik voelde verder geen drang ofzo, maar wilde toch maar even proberen op een kruk onder de douche te zitten om daar eventueel te kunnen plassen.
Dus ik voorzichtig naar de douche en terwijl het water over me heen liep voelde ik al dat het niet helemaal niet goed ging. Ik wilde er onderuit en voelde tijdens het afdrogen en dat ze me een onderbroek met van die grote lappen aan deden dat ik op het punt stond onderuit te gaan. Ik dus gauw terug naar de slaapkamer en ging gelijk op bed liggen waarna ik de stemmen van Thomas en de Kraamhulp steeds verder weg hoorde gaan. Ik dacht……”nee, ik wil niet flauwvallen !!” (zou dan namelijk de eerste keer in me leven geweest zijn)
Mijn lichaam herstelde zich gelukkig weer en ik kwam alweer terug voordat ik helemaal weg was. Dat was dus geen succes en was daarna van plan voorlopig even niet uit me nest te komen. Helaas moest ik diezelfde middag toch een plasje doen waar we nog op zaten te wachten. Maar het ging naar omstandigheden goed.
Ben door het redelijk veel bloedverlies toch een paar dagen wat duizelig geweest als ik even uit me bed was en heel erg moe. Maar dat laatste hoort er natuurlijk bij.
Het is toch wel topsport wat je tijdens zo’n bevalling hebt geleverd.

Dit was dus mijn ervaring.
Al met al een goeie bevalling en nu ik een poos verder ben en ik zou er voor kunnen tekenen, zou ik het waarschijnlijk nog wel voor een 2e keer doen ook.

Alles is gelukkig goed gegaan en ben nog steeds trots op mezelf als ik terug denk aan de angsten en zorgen die ik tijdens de zwangerschap heb gehad wat betreft de bevalling.
Thijs doet het verder hartstikke goed en het is een lekker ventje aan het worden.

29 juli